Gustaw Klimt - urodzony w 1862 roku założyciel ugrupowania "Secesja", to postać o bardzo bogatej osobowości, pełna tajemnic, mocy twórczej i ogromnych ambicji.
Przyszedł na świat na przedmieściach XIX-wiecznego Wiednia i z miastem tym związał się także w swojej twórczości. Studiował w Wiedeńskiej Szkole Sztuk Stosowanych, ucząc się jednocześnie malarstwa. Dość wcześnie, wraz ze swoim bratem Ernstem - także malarzem - podejmuje prace związane ze sztuką. Razem projektują ilustracje, zdobią porcelanę, malują portrety. W krótkim czasie pozyskują zlecenia na malarskie uzupełnienia wnętrz - malują między innymi obraz sufitowy w głównym budynku uzdrowiska w Karlowych Warach. Klimt współpracuje ze znaczącymi architektami Wiednia i tam też wkrótce, z bratem i przyjacielem - Franzem Marcherem, zakładają pracownię sztuki dekoracyjnej. Podejmują pracę w różnych częściach Europy (Niemcy, Włochy, Rumunia, Węgry). Przed ukończeniem 30 roku życia Gustaw jest już artystą znanym i cenionym. Projektuje wystrój schodów w Wiedeńskim Muzeum Sztuk Pięknych.
Od 1897 roku jest członkiem Stowarzyszenia Wiedeńskich Artystów. Jest bardzo młodym mistrzem starej szkoły malarskiej. Ten fakt niesamowicie mu ciąży, więc wraz z innymi młodymi twórcami dąży do zreformowania konserwatywnej instytucji, jaką jest Stowarzyszenie.
W tym samym roku zakłada ugrupowanie nazwane "Secesją". Staje się ono źródłem istotnych przemian w sztuce przełomu XIX i XX wieku. Zrywa z obowiązującymi kanonami i kompromisami tworząc wiedeńską awangardę.
Twórczość Klimta rozwija się na różnorodnych płaszczyznach. Istotne miejsce zajmuje tu dekorowanie architektury. Bez ograniczeń posługuje się warsztatem; dekorując wnętrza łączy ze sobą różne metody pracy i wielorakie materiały. Równocześnie projektuje biżuterię, tkaniny, materiały do dekoracji wnętrz, meble. Jest mistrzem dekoracyjnych uzupełnień w malowanych przez siebie obrazach. Geometryzuje, rozbudowując kolorem pola wokół malowanych postaci. Przykładem może być tło portretu Adeli Bloch - Bauer z 1907 roku pełne rozdrobnionych form geometrycznych (kwadratów, półkoli), ale także swobodnych linii "ślimaków" przesyconych intensywna barwą złota. Wielokrotnie reprodukowany portret Judyty również olśniewa złotym ornamentem tła.
Największym jednak osiągnięciem w ornamentyce "nowej sztuki" są tła fryzów malowanych przez Klimta. "Oczekiwanie", "Pocałunek", "Drzewo życia" czy "Spełnienie" uderzają mnogością rozbudowanych form zdobniczych.
W dzisiejszym czasie, gdy z powrotem "Secesja" staje się popularna, a prace - obrazy jej przedstawicieli są często reprodukowane, zostaje już tylko krok do przeniesienia rozwiązań tamtego czasu na kafle, jako elementy zdobiące do pieców czy kominków. Rozwiązania te mogą wystąpić w ornamentyce reliefowej lub rozmalowanej w postaci kopii lub pastiszu. Techniki malarstwa podszkliwnego czy majolikowego oraz złocenia ceramicznego doskonale wpasowują się w stylistykę tamtego okresu. Kafle pokryte drobnym "secesyjnym" ornamentem mogą upiększać bryłę kominka, a obrazy przeniesione w całości mogą być wyznacznikiem stylu każdego wnętrza.
I tak, po ponad 100 latach Secesja z całym jej bogactwem, a może nawet przepychem, trafia do współczesnego wnętrza.
Od 1897 roku jest członkiem Stowarzyszenia Wiedeńskich Artystów. Jest bardzo młodym mistrzem starej szkoły malarskiej. Ten fakt niesamowicie mu ciąży, więc wraz z innymi młodymi twórcami dąży do zreformowania konserwatywnej instytucji, jaką jest Stowarzyszenie.
W tym samym roku zakłada ugrupowanie nazwane "Secesją". Staje się ono źródłem istotnych przemian w sztuce przełomu XIX i XX wieku. Zrywa z obowiązującymi kanonami i kompromisami tworząc wiedeńską awangardę.
Twórczość Klimta rozwija się na różnorodnych płaszczyznach. Istotne miejsce zajmuje tu dekorowanie architektury. Bez ograniczeń posługuje się warsztatem; dekorując wnętrza łączy ze sobą różne metody pracy i wielorakie materiały. Równocześnie projektuje biżuterię, tkaniny, materiały do dekoracji wnętrz, meble. Jest mistrzem dekoracyjnych uzupełnień w malowanych przez siebie obrazach. Geometryzuje, rozbudowując kolorem pola wokół malowanych postaci. Przykładem może być tło portretu Adeli Bloch - Bauer z 1907 roku pełne rozdrobnionych form geometrycznych (kwadratów, półkoli), ale także swobodnych linii "ślimaków" przesyconych intensywna barwą złota. Wielokrotnie reprodukowany portret Judyty również olśniewa złotym ornamentem tła.
Największym jednak osiągnięciem w ornamentyce "nowej sztuki" są tła fryzów malowanych przez Klimta. "Oczekiwanie", "Pocałunek", "Drzewo życia" czy "Spełnienie" uderzają mnogością rozbudowanych form zdobniczych.
W dzisiejszym czasie, gdy z powrotem "Secesja" staje się popularna, a prace - obrazy jej przedstawicieli są często reprodukowane, zostaje już tylko krok do przeniesienia rozwiązań tamtego czasu na kafle, jako elementy zdobiące do pieców czy kominków. Rozwiązania te mogą wystąpić w ornamentyce reliefowej lub rozmalowanej w postaci kopii lub pastiszu. Techniki malarstwa podszkliwnego czy majolikowego oraz złocenia ceramicznego doskonale wpasowują się w stylistykę tamtego okresu. Kafle pokryte drobnym "secesyjnym" ornamentem mogą upiększać bryłę kominka, a obrazy przeniesione w całości mogą być wyznacznikiem stylu każdego wnętrza.
I tak, po ponad 100 latach Secesja z całym jej bogactwem, a może nawet przepychem, trafia do współczesnego wnętrza.
