W latach siedemdziesiątych poprzedniego stulecia w wielu mieszkaniach spotkać można było powieszone na ścianach reprodukcje obrazu "Słoneczniki" Vincenta van Gogha. W taki oto sposób nowatorskie malarstwo drugiej połowy XIX stulecia "trafiło pod strzechy".
Podejrzewam, iż żaden z ówczesnych krytyków sztuki nawet przez chwilę nie pomyślał, że taka będzie kolej dziejów tego, jakże rewolucyjnego na owe czasy, malarstwa. Nurt został złośliwie przez krytykę nazwany impresjonizmem (od obrazu Claude'a Moneta "Impresja, wschód słońca", datowanego na 1872 r.).Zrodził się, gdy grupa młodych malarzy - m.in. Monet, Pissarro, Renoir, Sisley, Cezanne, Boudin, Morisot - zaczęła pracować wspólnie, przyjmując za istotną część inspiracji naturę.
Do tej pory artyści malowali wyłącznie w pracowni. Impresjoniści jako pierwsi wyszli w plener. Malowali bezpośrednio z natury, uzyskując świeżość i czystość barw, jakich pewnie nigdy nie udałoby się osiągnąć, malując pejzaż w pracowni. To "szybkie" z założenia malarstwo warunkowane było światłem dnia - ten sam pejzaż w różnym oświetleniu słonecznym stanowił nowe, artystyczne wyzwanie. Artyści tworzący w duchu impresjonizmu dążyli do odtwarzania za pomocą barw całego bogactwa doznań wzrokowych. Starali się oddać wiernie kolor i odcień malowanych obiektów, zaznaczyć grę światła na ich powierzchni.
Krytyka we Francji nie była przygotowana na taką rewolucję. W związku z tym impresjoniści nie mogli brać udziału w oficjalnych wystawach sztuki. Postanowili więc działać na własną rękę i w roku 1874 zorganizowali w Paryżu wystawę, określaną mianem Salonu Odrzuconych.
Zbuntowani artyści nigdy nie nazywali siebie impresjonistami, nie wydali oficjalnego manifestu, który definiowałby najważniejsze założenia nowego kierunku w malarstwie. To, co ich niewątpliwie łączyło, to przeciwstawienie się akademickiej doktrynie wyidealizowanego piękna, odejście od poważnych, pompatycznych wręcz, tematów i zerwanie z doskonałym warsztatowo prowadzeniem i wykończeniem obrazu. Posługując się zupełnie nowym warsztatem, stworzyli setki obrazów - arcydzieł, będących obecnie perłami wielu znakomitych kolekcji malarstwa na całym świecie.
Można powiedzieć, że impresjoniści zorganizowali wielką rewolucję, a potem każdy z nich poszedł swoją drogą, której nie można przypisać do żadnego konkretnego kierunku w sztuce. Niewątpliwie ich odwaga i śmiałość w przekazywaniu własnych doznań wzrokowych, fascynacja światłem i kolorem, wyznaczyły kierunek twórczych poszukiwań dla wielu późniejszych artystów.
Pomimo że od tamtych artystycznych dokonań minęło już sporo czasu, tematy, forma przekazu, kolor i światło w impresjonistycznych obrazach są ciągle fascynujące. Wnętrze z namalowanym na kaflach kominka pastiszem obrazu Moneta, Pissarro, Renoira czy Degasa będzie nieść w sobie ekspresyjną radość. Obcowanie z takim ceramicznym dziełem sztuki sprawi nam ogromną przyjemność, szczególnie w szare, pozbawione słońca dni. Może nawet "Słoneczniki" mają szansę zaistnieć na nowo, już nie przy meblościance, a w pięknym, urządzonym ze smakiem salonie.
Do tej pory artyści malowali wyłącznie w pracowni. Impresjoniści jako pierwsi wyszli w plener. Malowali bezpośrednio z natury, uzyskując świeżość i czystość barw, jakich pewnie nigdy nie udałoby się osiągnąć, malując pejzaż w pracowni. To "szybkie" z założenia malarstwo warunkowane było światłem dnia - ten sam pejzaż w różnym oświetleniu słonecznym stanowił nowe, artystyczne wyzwanie. Artyści tworzący w duchu impresjonizmu dążyli do odtwarzania za pomocą barw całego bogactwa doznań wzrokowych. Starali się oddać wiernie kolor i odcień malowanych obiektów, zaznaczyć grę światła na ich powierzchni.
Krytyka we Francji nie była przygotowana na taką rewolucję. W związku z tym impresjoniści nie mogli brać udziału w oficjalnych wystawach sztuki. Postanowili więc działać na własną rękę i w roku 1874 zorganizowali w Paryżu wystawę, określaną mianem Salonu Odrzuconych.
Zbuntowani artyści nigdy nie nazywali siebie impresjonistami, nie wydali oficjalnego manifestu, który definiowałby najważniejsze założenia nowego kierunku w malarstwie. To, co ich niewątpliwie łączyło, to przeciwstawienie się akademickiej doktrynie wyidealizowanego piękna, odejście od poważnych, pompatycznych wręcz, tematów i zerwanie z doskonałym warsztatowo prowadzeniem i wykończeniem obrazu. Posługując się zupełnie nowym warsztatem, stworzyli setki obrazów - arcydzieł, będących obecnie perłami wielu znakomitych kolekcji malarstwa na całym świecie.
Można powiedzieć, że impresjoniści zorganizowali wielką rewolucję, a potem każdy z nich poszedł swoją drogą, której nie można przypisać do żadnego konkretnego kierunku w sztuce. Niewątpliwie ich odwaga i śmiałość w przekazywaniu własnych doznań wzrokowych, fascynacja światłem i kolorem, wyznaczyły kierunek twórczych poszukiwań dla wielu późniejszych artystów.
Pomimo że od tamtych artystycznych dokonań minęło już sporo czasu, tematy, forma przekazu, kolor i światło w impresjonistycznych obrazach są ciągle fascynujące. Wnętrze z namalowanym na kaflach kominka pastiszem obrazu Moneta, Pissarro, Renoira czy Degasa będzie nieść w sobie ekspresyjną radość. Obcowanie z takim ceramicznym dziełem sztuki sprawi nam ogromną przyjemność, szczególnie w szare, pozbawione słońca dni. Może nawet "Słoneczniki" mają szansę zaistnieć na nowo, już nie przy meblościance, a w pięknym, urządzonym ze smakiem salonie.
