Prawie wszystkie otaczające nas materiały i substancje ulegają procesowi utleniania. W specyficznych warunkach proces utleniania niektórych z tych materiałów może ulec przyspieszeniu. Zwiększa się wtedy ilość wytwarzanej energii, która musi być odprowadzona do otoczenia w postaci ciepła i światła. Proces taki nazywamy spalaniem, a materiał mu ulegający materiałem palnym.
Wyróżnia się dwa rodzaje spalania: płomieniowe i bezpłomieniowe. Spalanie płomieniowe (homogeniczne) ma miejsce podczas spalania substancji, które podczas ogrzewania przechodzą w stan lotny. Tak spala się większość materiałów palnych. Ze spalaniem bezpłomieniowym (heterogenicznym) spotykamy się w przypadku takich substancji, które w czasie palenia nie przechodzą w stan lotny. Tak spalają się (potocznie żarzą się): węgiel drzewny, koks, torf.
Czynnikami warunkującymi wystąpienie spalania płomieniowego, jako reakcji ciągłej, są: paliwo w odpowiedniej ilości, źródło ciepła o odpowiedniej energii i temperaturze, odpowiednie stężenie substancji lotnej w stosunku do tlenu oraz dostęp tlenu do strefy spalania, czyli cienkiej zewnętrznej warstwy płomienia. Spalanie ciał stałych poprzedzone musi być nagrzaniem do temperatury charakterystycznej dla każdego materiału, w której ilość wydzielanych z ich masy palnych produktów gazowych stworzy w powietrzu stężenie umożliwiające zapalenie od bodźca energetycznego (np. płomienia). Temperaturę taką nazywa się temperaturą zapalenia (papier 230 °C, drewno 300 - 400 °C). Spalanie ciała stałego następuje na jego powierzchni, a następnie obejmuje dalsze warstwy w głąb materiału.
Spalanie jest zjawiskiem wykorzystywanym przez człowieka w codziennym życiu od dawna do ogrzewania, oświetlenia, gotowania, wytopu metali, itp. A otoczenie, w którym żyjemy, mieszkamy, jest przepełnione materiałami palnymi. Jeżeli utracimy kontrolę nad spalaniem lub dopuścimy do jego powstania w miejscu do tego nie przeznaczonym, pożyteczny proces stanie się zjawiskiem niekorzystnym i stwarzającym zagrożenie. Spalanie jest pożarem, jeżeli będzie procesem niekontrolowanym przez człowieka i przebiegać będzie w miejscu do tego nieprzeznaczonym. Materiały stosowane w budownictwie dzielą się na niepalne i palne. Z kolei materiały palne dzieli się na trzy stopnie, ze względu na ich zapalność: niezapalne (I stopień palności), trudnozapalne (II stopień palności) i łatwo zapalne (III stopień palności). Drewno i materiały drewnopochodne są oczywiście materiałami palnymi.
Żadne zabezpieczenie materiałów palnych nie może zmienić ich w materiały niepalne, w związku z czym, drewno i materiały drewnopochodne nawet zabezpieczone środkami ogniochronnymi, pozostają nadal materiałami palnymi.
Temperatura samozapłonu - najniższa temperatura, w której substancje palne w obecności powietrza ulegają samorzutnemu zapaleniu się. Do zapłonu w tej temperaturze nie jest potrzebna zewnętrzna inicjacja np. w postaci płomienia czy iskry.
Łatwopalność
Poważną wadą drewna jest łatwopalność, dlatego należy pamiętać że:
- drewno im bardziej wysuszone tym łatwiej ulega zapłonowi
- drewno w wysokiej temperaturze wydziela gazy, które w temp. 250 oC ulegają zapłonowi od płomienia,
- temperaturę samozapłonu dla drewna przyjmuje się od 300 - 450 oC i zależy ona od jego gatunku, wilgotności oraz warunków otoczenia.
Wymagania przeciwpożarowe dla palenisk i instalacji.
Prawo Budowlane z 12 kwietnia 2002 § 265. 1.
Palenisko powinno być umieszczone na podłożu niepalnym o grubości co najmniej 0,15 m, a przy piecach metalowych bez nóżek - 0,3 m. Podłoga łatwo zapalna przed drzwiczkami palenisk powinna być zabezpieczona pasem materiału niepalnego o szerokości co najmniej 0,3 m, sięgającym poza krawędzie drzwiczek co najmniej po 0,3 m. 2. Palenisko otwarte może być stosowane tylko w pomieszczeniu, w którym nie występuje zagrożenie wybuchem, w odległości co najmniej 0,6 m od łatwo zapalnych części budynku. W pomieszczeniach ze stropem drewnianym palenisko otwarte powinno mieć okap wykonany z materiałów niepalnych, wystający co najmniej 0,3 m poza krawędź paleniska. 3. Piec metalowy lub w ramach metalowych, rury przyłączeniowe oraz otwory do czyszczenia powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nie osłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,6 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości 25 mm lub inną równorzędną okładziną - co najmniej 0,3 m.
Wkłady kominkowe i piece wolnostojące w naszych domach i mieszkaniach są coraz częściej instalowane. Eksploatacja tych urządzeń z założenia powinna sprawiać nam radość i przyjemność, piękny widok ujarzmionego ognia emitującego przyjemne ciepło. Możemy tę radość czerpać pod warunkiem, że montaż powierzymy profesjonalistom, a instalacja kominka zostanie przeprowadzona zgodnie ze sztuką oraz obowiązującym prawem.
Są takie miejsca, które wymagają podczas montażu szczególnej ochrony w pomieszczeniu.
-Strop, podłoga
-Ściany
-Sufit
-Komin
Uwaga! Konstrukcja obudowy wkładu kominkowego musi być wykonana z materiałów niepalnych, natomiast elementy wykończeniowe obudowy, jeżeli są z materiałów palnych, muszą być odpowiednio zaizolowane i powinny znajdować się w bezpiecznej odległości od gorących części.
Czynnikami warunkującymi wystąpienie spalania płomieniowego, jako reakcji ciągłej, są: paliwo w odpowiedniej ilości, źródło ciepła o odpowiedniej energii i temperaturze, odpowiednie stężenie substancji lotnej w stosunku do tlenu oraz dostęp tlenu do strefy spalania, czyli cienkiej zewnętrznej warstwy płomienia. Spalanie ciał stałych poprzedzone musi być nagrzaniem do temperatury charakterystycznej dla każdego materiału, w której ilość wydzielanych z ich masy palnych produktów gazowych stworzy w powietrzu stężenie umożliwiające zapalenie od bodźca energetycznego (np. płomienia). Temperaturę taką nazywa się temperaturą zapalenia (papier 230 °C, drewno 300 - 400 °C). Spalanie ciała stałego następuje na jego powierzchni, a następnie obejmuje dalsze warstwy w głąb materiału.
Spalanie jest zjawiskiem wykorzystywanym przez człowieka w codziennym życiu od dawna do ogrzewania, oświetlenia, gotowania, wytopu metali, itp. A otoczenie, w którym żyjemy, mieszkamy, jest przepełnione materiałami palnymi. Jeżeli utracimy kontrolę nad spalaniem lub dopuścimy do jego powstania w miejscu do tego nie przeznaczonym, pożyteczny proces stanie się zjawiskiem niekorzystnym i stwarzającym zagrożenie. Spalanie jest pożarem, jeżeli będzie procesem niekontrolowanym przez człowieka i przebiegać będzie w miejscu do tego nieprzeznaczonym. Materiały stosowane w budownictwie dzielą się na niepalne i palne. Z kolei materiały palne dzieli się na trzy stopnie, ze względu na ich zapalność: niezapalne (I stopień palności), trudnozapalne (II stopień palności) i łatwo zapalne (III stopień palności). Drewno i materiały drewnopochodne są oczywiście materiałami palnymi.
Żadne zabezpieczenie materiałów palnych nie może zmienić ich w materiały niepalne, w związku z czym, drewno i materiały drewnopochodne nawet zabezpieczone środkami ogniochronnymi, pozostają nadal materiałami palnymi.
Temperatura samozapłonu - najniższa temperatura, w której substancje palne w obecności powietrza ulegają samorzutnemu zapaleniu się. Do zapłonu w tej temperaturze nie jest potrzebna zewnętrzna inicjacja np. w postaci płomienia czy iskry.
Łatwopalność
Poważną wadą drewna jest łatwopalność, dlatego należy pamiętać że:
- drewno im bardziej wysuszone tym łatwiej ulega zapłonowi
- drewno w wysokiej temperaturze wydziela gazy, które w temp. 250 oC ulegają zapłonowi od płomienia,
- temperaturę samozapłonu dla drewna przyjmuje się od 300 - 450 oC i zależy ona od jego gatunku, wilgotności oraz warunków otoczenia.
Wymagania przeciwpożarowe dla palenisk i instalacji.
Prawo Budowlane z 12 kwietnia 2002 § 265. 1.
Palenisko powinno być umieszczone na podłożu niepalnym o grubości co najmniej 0,15 m, a przy piecach metalowych bez nóżek - 0,3 m. Podłoga łatwo zapalna przed drzwiczkami palenisk powinna być zabezpieczona pasem materiału niepalnego o szerokości co najmniej 0,3 m, sięgającym poza krawędzie drzwiczek co najmniej po 0,3 m. 2. Palenisko otwarte może być stosowane tylko w pomieszczeniu, w którym nie występuje zagrożenie wybuchem, w odległości co najmniej 0,6 m od łatwo zapalnych części budynku. W pomieszczeniach ze stropem drewnianym palenisko otwarte powinno mieć okap wykonany z materiałów niepalnych, wystający co najmniej 0,3 m poza krawędź paleniska. 3. Piec metalowy lub w ramach metalowych, rury przyłączeniowe oraz otwory do czyszczenia powinny być oddalone od łatwo zapalnych, nie osłoniętych części konstrukcyjnych budynku co najmniej 0,6 m, a od osłoniętych okładziną z tynku o grubości 25 mm lub inną równorzędną okładziną - co najmniej 0,3 m.
Wkłady kominkowe i piece wolnostojące w naszych domach i mieszkaniach są coraz częściej instalowane. Eksploatacja tych urządzeń z założenia powinna sprawiać nam radość i przyjemność, piękny widok ujarzmionego ognia emitującego przyjemne ciepło. Możemy tę radość czerpać pod warunkiem, że montaż powierzymy profesjonalistom, a instalacja kominka zostanie przeprowadzona zgodnie ze sztuką oraz obowiązującym prawem.
Na co powinniśmy zwrócić uwagę?
Są takie miejsca, które wymagają podczas montażu szczególnej ochrony w pomieszczeniu.
-Strop, podłoga
-Ściany
-Sufit
-Komin
Uwaga! Konstrukcja obudowy wkładu kominkowego musi być wykonana z materiałów niepalnych, natomiast elementy wykończeniowe obudowy, jeżeli są z materiałów palnych, muszą być odpowiednio zaizolowane i powinny znajdować się w bezpiecznej odległości od gorących części.
)
)
)
